wtorek, 19 marca 2013

Powrót do Wersalu

Zbawianie świata za pomocą internetu przeszło mi szybko. Stara a durna jestem czasami, wierząc, że można kulturalną wymianę zdań przeprowadzić. Grunt, że wyleczona już skutecznie, odnalazłam klimaty mi najbliższe i niech już tak pozostanie. Odłożę jednak Eugenidesa na później, żeby napisać o bardzo dobrej powieści historycznej wpisującej się w nurt literatury popularnej na poziomie. 

Odstawiłam na trochę lektury dotyczące Marii Antoniny, żeby nie wykończyć psychicznie siebie i was. Ale zawsze nadchodzi czas powrotu do ulubionych tematów, zwłaszcza, że na ciągle pod ręką miałam książkę Maria Antonina. Z Wiednia do Wersalu  Juliet Gray i w końcu opierać się nie mogłam za długo. Beletrystyka historyczna wydawana przez Bukowy Las jest po prostu dobrej jakości. Dodatkowo Juliet Grey, podobnie jak Sandra Gulland, to autorka, która nie idzie na łatwiznę, próbując przełożyć historię Francji tak, aby było łatwo, lekko, przyjemnie i po amerykańsku, co zawsze odbywa się kosztem wiarygodności. A ja mam zawodowe skrzywienie i wszędzie wietrzę kłamstwo i naciąganie faktów. Zwłaszcza, jeśli to nie służy niczemu poza ułatwieniem pracy pisarzowi. 



Marię Antoninę jako taką już znamy z wielu innych lektur, pisałam o niej przy okazji innej recenzji, ale postanowiłam jednak wspomnieć o pierwszym tomie tej trylogii, bo to naprawdę bardzo ciekawa lektura, mogąca przyciągnąć również czytelników niezbyt zainteresowanych historią. Zaletą tego typu powieści jest to, że są dostępne dla każdego i, nawet jeśli nie ma się pojęcia o postaci i jej historii, łatwo się je przyswaja, wychodząc w dodatku z całkiem solidną porcją wiedzy czysto historycznej. Znam wiele osób, których historia nie nęciła jako dziedzina nauki, ale zaprzyjaźnili się z nią właśnie dzięki tego typu lekturom. A i mnie, która w temacie się trochę bardziej orientuje, spodobała się powieść Juliet Grey. Mimo że czytałam kolejną wersję wydarzeń, które już dobrze znam z kilkunastu innych książek, dałam się zauroczyć.

Teraz pozostaje czekanie na kolejne dwa tomy. Ale mam jeszcze Kochankę Słońca Sandry Gulland, autorki naprawdę świetnej trylogii o Józefinie. To opowieść o Ludwice de la Vallière, metresie Ludwika XIV. Fascynująca historia młodej dziewczyny, wyniesionej do zaszczytów dzięki uczuciu króla, która skończyła swe życie w samotności, gdy tę miłość straciła na rzecz kolejnej faworyty.

Niełatwe było życie kobiet uzależnionych od kaprysów mężczyzn. Zwłaszcza, gdy byli tak niestali w uczuciach jak słynne francuskie Słoneczko. Z drugiej strony rola oficjalnej metresy musiała być jednak kusząca dla niedoświadczonej siedemnastolatki. Ludwik XIV stworzył w Wersalu dwór, którego zazdrościła mu cała Europa. I żył na tym dworze nieco odcięty od rzeczywistości, za co jego potomkom przyszło zapłacić własnymi głowami. Lecz póki Wersal się świetnie bawi, korzystając z przepychu i swobody obyczajów. Oczywiście pozory zachować trzeba, ale skwaszona mina królowej Marii Teresy mówi sama za siebie. Jej mąż do najwierniejszych nie należy. jedyną pociechą może być fakt, że wierny nie jest również swoim kochankom, często korzystając jednocześnie z wdzięków dwórek i pokojówek. Ludwika ujmuje nas swoją niewinnością oraz prawdziwą miłością do króla, któremu oddała swoje najlepsze lata, aby później nie pokochać już nikogo innego. 



Kochanka Słońca doskonale przybliża czytelnikowi tę mało znaną w Polsce postać. Słyszeliśmy bowiem oczywiście o markizie de Montespan, oskarżanej o stosowanie czarnej magii, matce siedmiorga królewskich dzieci czy o markizie de Maintenon, sekretnej żonie Ludwika XIV, ale Ludwika pozostawała dotąd w ich cieniu, a wydaje się być najsympatyczniejszą z całego szeregu słonecznych kochanek. 

Ludwik XIV ponad wszystko kochał kobiety i ich towarzystwo. Historycy mówią o co najmniej piętnastu metresach, z którymi miał dwanaścioro potomków, no a przecież i królowa nie mogła narzekać na jego zainteresowanie skoro urodziła ich sześcioro. Ludwika de la Vallière miała z nim córkę i trzech synów. Dwóch chłopców zmarło jednk w niemowlęctwie. Jej dzieci, tak jak większość nieślubnych potomków władcy, zostały przez ojca uznane i wychowane na dworze wraz z dziećmi z prawego łoża. 

Gulland to prawdziwa pasjonatka, szperająca w archiwach, odwiedzająca miejsca związane z bohaterami. Śledzę jej stronę internetową, na której opowiada o pracy, jaką wykonuje przygotowując się do pisania i widać, że podchodzi do swoich powieści z prawdziwym zawodowstwem. Nie ma się do czego przyczepić, jest to świetna beletrystyka historyczna, napisana z rozmachem i ze znawstwem, doskonale łącząca lekkość literatury popularnej z naprawdę ogromną wiedzą historyczną, zatem polecam, tak samo mocno, jak polecałam trylogię o Józefinie.

Wielokrotnie pisałam tutaj o swojej sympatii do wydawnictwa Bukowy Las. To właśnie ono uratowało Świat Książki, za co lubię je jeszcze bardziej:) Dodatkowo w maju pojawi się książka, na którą już czekam niecierpliwie. Będzie to powieść o Dagny Juel, żonie Stanisława Przybyszewskiego i ukochanej Muncha oraz Strindberga. Oczarowany nią był również Tadeusz Boy- Żeleński. Bardzo ciekawa postać! Ponieważ nie znalazłam jeszcze okładki, wklejam wam obrazek z wszystkimi zapowiedziami Bukowego Lasu na najbliższe miesiące. Moją uwagę zwrócił też Dom tajemnic, Kolor herbaty i Mofongo. Szczerze mówiąc na powieściach z tego wydawnictwa jeszcze się nie zawiodłam. Zwłaszcza na tych z Francją w tle:) 




Ponieważ dostałam maile z zapytaniem, gdzie kupuję książki (widzę, że robię się specjalistką od promocji), odpowiadam, że teraz korzystam ze strony http://aros.pl/, ale docierają do mnie też głosy (sama jeszcze nie próbowałam), że tu też jest dużo taniej http://www.profit24.pl/. Chyba kasę za reklamę powinnam zacząć brać:)) Żart oczywiście! Póki we mnie pasji i sił, polecać będę z czystej przyjemności i fajne wydawnictwa, i dobre książki, a zwłaszcza miejsca, gdzie można kupić taniej. I tym reklamowym akcentem kończę dziś moje do was przemówienie. Dobrego dnia i niech wam książki jak manna z nieba spadają:) Byle nie na głowę! Ta się może jeszcze przydać.




21 komentarzy:

  1. Och, "Marią Antoniną" jestem zachwycona! "Kochanka Słońca" w moim odczuciu wypada nieco bardziej blado, a już historii Dagny Juel wprost doczekać się nie mogę!
    Pozdrawiam serdecznie:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kochanka Słońca była pierwszą powieścią Gulland, może dlatego jest nieco bledsza:) Na Dagny będę czekać przebierając nogami, bardzo jestem ciekawa tej książki. Może czytałaś biografię Przybyszewskiego "Stachu, jego kobiety i dzieci"? Jeśli nie, to polecam!Na pewno będzie to dobre wprowadzenie do tej powieści.

      Usuń
  2. Marzy mi się przeczytanie Marii Antoniny i Kochanki słońca, bo historię Francji kocham od lat, a obie te książki mają tak pozytywne recenzje, że będą kolejnym świetnym uzupełnieniem mojej wiedzy:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Sorry, że tutaj piszę, ale nie znalazłam do Ciebie żadnego mejla blogowego. A może gdzieś jest, ale ukryty?
    W każdym razie...
    Otóż, jeśli zbierasz recenzje tudzież wzmianki i cytaty na temat swojej książki o Paryżu, to w ostatnim "Do Rzeczy" jest recenzja jakiegoś pana nt książki PWNu o Berlinie lat 20. i tam jest nawiązanie do Waszej książki o Paryżu (pozytywne;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki wielkie! A jeszcze uda mi się kupić myślisz? lecę do kiosku zaraz wracam!

      Usuń
    2. Mam, jedno zdanie co prawda, ale, że "strzał w dziesiątkę": ) dzięki. Na mail można napisać po kliknięciu w profil, ale na przyszłość, gdybyś potrzebowała: martagieks@yahoo.com

      Usuń
    3. Ano, faktycznie, teraz znalazłam Twój mejl w profilu, widać kiepsko szukałam.
      Wiem, że tylko jedno zdanie, ale za to jakie sympatyczne, prawda?
      Ta książka o Berlinie też może być ciekawa, tym bardziej, że mnie strasznie kręci ten okres w kulturze, początki Marleny Dietrich, nasza Pola Negri (jak ona pięknie śpiewała po niemiecku!), skojarzenia z "Kabaretem" i Lizą Minelli...
      Jak się uczyłam niemieckiego, to jednocześnie słuchałam godzinami na YT niemieckich piosenek z tych lat, bo wtedy niezwykle wyraźnie śpiewali.

      Usuń
    4. Mogłaby ci się spodobać, bo wszystkie te tematy są w niej poruszone, a autorka często nawiązuje do Kabaretu. Widać, że ja ten film urzekł:)

      A takie nawet jednozdaniowe opinie są dla mnie bardzo ważne.

      Usuń
  4. Cieszę się, że polecasz obie książki o Francji, bo do tej pory trochę sceptycznie na nie spoglądałam. Sama nie wiem, dlaczego, pewnie było to jakoś związane z tymi cukierkowymi okładkami... A do tej pory, podobnie jak Ty, nie zawiodłam się przecież na Bukowym Lesie - to oni w końcu wydali uroczą serię powieści o impresjonistach.

    Ja już kilka dni temu, jak tylko zobaczyłam zapowiedź, zaczęłam śnić po nocach o książce o Dagny - fantastyczna, jakże niedzisiejsza postać, fascynujące czasy - pamiętam, jak doskonale mi się o niej kiedyś pisało...
    Kolińską o Przybyszewskim czytałam - dobrze wspominam.

    Pozdawiam wesoło na miły wieczorek!
    Ania

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Okładki mogą drażnić, ale treść to wynagradza.

      Usuń
  5. Z postacią Luizy (Ludwiki)spotkałam się po raz pierwszy w książce A. Dumasa "Wicehrabia de Bragelonne", gdzie jest jedną z bohaterek.
    Potem była świetnie napisana książka Jadwigi Dackiewicz "Faworyty władców Francji".
    A skoro już przy faworytach Króla-Słońce jesteśmy to przypomniałam sobie o jeszcze jednej książce Francoise Chandernagor "Aleja Wielkiego Króla" - napisana w formie pamiętnika markizy de Maintenon.
    Pozycje te - jako znawca kultury francuskiej - na pewno doskonale znasz.
    Chciałam tylko o nich przypomnieć, bo to książki z lat dawnych, nie wiem czy wznawiane.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Znam rzeczywiście, chociaż książkę Chandernagor czytałam po francusku, podobnie jak pozostałe jej książki, nawet nie widziałam, że była wydana w Polsce. Ale, jak słusznie zauważyłaś, te lektury trochę poszły już w zapomnienie, a szkoda. Jest jeszcze jedna powieść wydana niedawno, w której pojawia się Ludwika, to "1661" Yves'a Jego i Denis Lepee. Dość ciekawa, taka awanturniczo-przygodowa.

      Książki Jadwigi Dackiewicz mam wszystkie, zbierałam na allegro, ostatnio dostałam w prezencie Synów Napoleona. Bardzo lubię!

      Usuń
    2. Jadwiga DAckiewicz to jedna z tych zapomnianych dzisiaj, a świetnie piszących pisarek z czasów PRL-u. Pamietam ogromne nakłady jej książek, jak się walały jeszcze potem w tanich jatkach, aż znikły zupełnie. Mógłby to ktoś znowu wydać, tak jak wydano niedawno Kosidowskiego.
      Czekam też na come back Jadwigi Żylińskiej, nie wiem,czy znacie?

      Usuń
    3. Dackiewiczowej należy się porządne wznowienie, to specjalista od historii Francji wielkiego formatu. Zamiast ściągać często wątpliwej jakości książki zagraniczne, wystarczy sięgnąć do naszych. Ech!

      Żylińska! Zabawne, że właśnie dzisiaj o niej wspominasz, bo wczoraj wieczorem czytałam chłopcom jej legendę o Liczyrzepie, która została umieszczona w niedawno wydanym zbiorze Naszej Księgarni "Baśnie i legendy Polskie". Toż to kawał mojego dzieciństwa!

      Usuń
    4. Uwielbiałam kiedyś Żylińską. W pewnym momencie udało mi sie skompletować większość jej książek. Ale stale je komuś pożyczałam, wszystkie moje psiapsióły czytały. Oczywiście, nie wszystko wracało, a jak wracało, to mocno sfatygowane. Nadal jednak uważam, że książki należy pożyczać, za wyjątkiem tych, z których się korzysta do pracy.
      W tej chwili mam własne "Piastówny i żony Piastów" (wcale nie gorsze od "Polski Piastów" Jasienicy, jak mi się zdaje)i jakieś opowiadania. Udało mi się niedawno kupić w antykwariacie "Złotą włocznię", ostatnie wydanie z końcówki komuny, jeszcze nie czytane. Ale jak zaczęłam czytać - cały klej puścił i mam w pojedynczych kartkach. Katastrofa! Szukam w okolicy jakiegoś warsztatu, gdzie leczą książki. Buuuu:(

      Usuń
    5. Moja mama to nosiła kiedyś do introligatora te wszystkie klejone, bo inaczej dziś byłby już w kiepskim stanie. Mamy na przykład całego Sienkiewicza klejonego, ale oprawionego w płócienne okładki, bo by fruwał po mieszkaniu. Synowie Napoleona, których dostałam w prezencie byli w dobrym stanie, bo widać było, że nikt do nich nigdy nie zajrzał, ale wystarczyło, że zaczęłam czytać i cały zeschnięty przez lata klej puścił i też się zastanawiam, jak ich ratować przed rozpadem.

      Usuń
  6. Książka Chandernagor wydana została w 1991 r. w "Czytelniku", bez ilustracji, miękka okładka. Przekład: Wojciech Gilewski. Dołączono do niej spis biografii pani de Maintenon, ale wszystkie wydane w Paryżu, Londynie lub Genewie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję bardzo za informację, rozejrzę się za nią na allegro i w antykwariatach!

      Usuń
    2. Już zamówiłam na allegro!

      Usuń
  7. Wracam tutaj na chwilę, bo sprawdziłam Profit24. Opłaca się, jeśli ma się niedaleko Paczkomat i zamawia się powyżej 150zł, bo przesyłka jest za darmo. Niby niewiele, na każdej książce oszczędza się, w porównaniu z Arosem, ok. 50gr. Przy takich ilościach, jakie ja kupuję - chyba przeniosę się z Arosa do Profit24:):)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeśli masz dostęp do Paczkomatu to rzeczywiście się opłaca, ja niestety nie mam. Sprawdziłam też, że Aros nawet z wysyłką jest tańszy od bezpłatnego odbioru w empiku! Bo dla mnie bezpłatny odbiór oznacz i tak dojazd do Wrocławia, więc w ogóle się nie opłaca. Z Arosa jestem bardzo zadowolona, bo ceny wiadomo, ale i szybka wysyłka i dobrze opakowane książki.

      Usuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...