czwartek, 26 marca 2015

Kotek Marotek, czyli urok czarno-białych ilustracji



Kotek Mamrotek z tekstem Piotra Olszówki i ilustracjami Kacpra Dudka to książka wpisująca się idealnie w nurt kreatywnej literatury dziecięcej. Już wielokrotnie podkreślałam, że książka dla dzieci w naszym kraju ma się świetnie, a pozycja proponowana przez Naszą Księgarnię jest tego świetnym przykładem.

Kotka Mamrotka od razu chwycił mój średni potworek z duszą artysty i wybujałą po samo niebo wyobraźnią. Kazał go sobie skserować, aby nanieść swoje kolory, ale w końcu zrezygnował, stwierdzając, że i tak jest to piękna książka. Możliwość dopowiedzenia sobie własnej historii do każdej ilustracji najpierw wprawiła go w zdumienie, ale szybko pojął, że to świetna zabawa. Piotr Olszówka jest przewodnikiem, który dyskretnie podpowiada w jakim kierunku mogłaby potoczyć się akcja, ale niczego nie narzuca.

Potworek średni lubi opowiadać, lubi wymyślać, uwielbia odlatywać w najbardziej zakręcone opowieści dziwnej treści. Słowem jest dziwny jak jego poezja i taka książka to dla niego drzwi do krainy wyobraźni, w której rządzi niepodzielnie. Lubię patrzeć, gdy pochyla się nad  tą książką i coś sobie mamrocze pod nosem, wodzi palcami po czarnych liniach "Mamo, można pięknie rysować bez kolorów, prawda?". Ano można synku, można, czasem nawet piękniej niż kolorami.

Myślę, że gdyby zechciał jednak dorzucić nieco koloru, to Kotek Mamrotek by się nie obraził, ale na razie nie ma takiej potrzeby, bo świat przedstawiony w książce wbrew pozorom jest bardzo kolorowy i tak wciąga w dziecko, że zapomina o chęci jego podkolorowania.

Dla mnie, jako matki wielbicielki czerni, podobne książki od razu stają się obiektem pożądania i lądują na półce dziecięcej, by wyrabiać w chłopcach poczucie smaku.

wtorek, 24 marca 2015

Dom nad klifem

O Maeve Binchy przeczytałam po raz pierwszy na blogu Notatki Coolturalne. Kasia ma podobne upodobania literackie, zatem było duże prawdopodobieństwo, że i mnie spodobają się książki Binchy. WAB zaczął je wydawać w tym roku, więc się rzuciłam natychmiast na Dom nad klifem, zaczęłam czytać i przy tym czytaniu coś mnie uwierało. Nie to, że się nie podoba, bo podoba, ale jednak coś nie tak.


Odkładałam, wracałam, czytałam i znowu odkładałam, żeby pomyśleć. Aż doznałam olśnienia. Toż to zupełnie inna bajka niż te opowiadane na naszym rodzimym gruncie! Wszystko w Domu nad klifem jest na opak. Główna bohaterka, Chicky, przeżywa wielką miłość w wieku dwudziestu lat, goni za facetem do Ameryki pozostawiając w Irlandii oburzoną jej zachowaniem rodzinę i po początkowych akapitach zaczyna się zdziwienie. To nie będzie o miłości? To, co stanowi siłę napędową polskich romansideł, na co czekają polskie bohaterki i czytelniczki, co ma być nagrodą dla wypatrujących szczęścia kobiet, tu zostaje wywalone za burtę kilkoma konkretnymi zdaniami i po sprawie.

Okazuje się, że są inne sposoby na życie kobiety, inne drogi, inne uczucia. Można realizować się w pełni bez wypatrywania tego, co to ją zwiąże i wychłosta, a ona jeszcze będzie prosić o więcej. Można dawać miłość i ją otrzymywać nie mając męża i rozkosznych bobasków wokół siebie. Bo szczęście przychodzi do nas różnymi drogami i zapewne przyjdzie i do ciebie, jeśli dasz mu szansę na objawienie się w innej postaci. I to się nazywa dawać pozytywne emocje! 

Binchy, jak wiele innych autorek, również opowiedziała o szukaniu i znajdowaniu swojego miejsca, ale nie zawęziła kobietom horyzontów. Zdaje się mówić: Facet to nie wszystko, co się liczy. Ty się też kobieto liczysz, twoje marzenia, twoja samotność, twoje wybory, choćby najdziwniejsze, składają się na ciebie i twoje życie. I nic nikomu do tego, jak chcesz żyć. 

Jednocześnie w powieść nie brakuje lubianych motywów blisko związanych z literaturą pokrzepiającą kobiety. Bo jednak życie tak zupełnie bez emocji też nie jest dobre. Kochać trzeba, dawać z siebie trzeba, być z innymi ludźmi, zwłaszcza potrzebującymi pomocy, trzeba jak najbardziej. Jest zatem przytulny dom, który daje schronienie, jest irlandzka przyroda zapierająca dech w piersiach i są postaci o rozmaitych, głównie skomplikowanych historiach, które odnajdują swoje miejsce na ziemi w ciepłym i bezpiecznym domu nad klifem.

Jestem zdecydowanie pod urokiem dobrze opowiedzianej historii bez dłużyzn i marudzenia. Maeve Binchy musiała być bardzo energiczną osobą, przynajmniej ja tak to odczułam podczas lektury. Żadne tam mdlejące mimozy, powłóczyste spojrzenia, drżenie i omdlewanie, tylko życie, które się dzieje tu i teraz, czasem ucieka zbyt szybko.

poniedziałek, 16 marca 2015

Dzieci to koszmarne zwierzątka domowe

Nieodmiennie bawią mnie książki, w których odwraca się role i pozwala się dzieciom wczuć w sytuację innych. Ostatnio miałam okazję czytać z moimi potworkami dwie takie lektury. Wzruszającą Jedyny i niepowtarzalny Ivan Katherine Applegate oraz przezabawną Dzieci to koszmarne zwierzątka domowe Petera Browna. Do Ivana na pewno jeszcze powrócę, a dzisiaj parę słów o pozycji wydanej przez Naszą Księgarnię.




Lusia, mała niedźwiedzica, znajduje małego chłopca i przynosi go do domu. Potem prosi usilnie mamę niedźwiedzicę, by mogła Piskacza (zwie go tak, bo wydaje piszczące dźwięki) zatrzymać. Obiecuje mamie, że będzie się nim zajmować, opiekować i robić wokół niego wszystko, co należy. Ale Piskacz jak to dziecko jest nieprzewidywalny i wcale nie taki łatwy w codziennym życiu. 




Ta zabawna historyjka stała się pretekstem do bardzo poważnych rozmów z Potworkami. Nie my jedni przerabialiśmy po raz kolejny temat zwierzęcia w domu, zatem bardzo nam się przydała ta książka. Rozmawialiśmy o tym, że miłość do zwierząt nie oznacza automatycznie ich posiadania (do ludzi zresztą też). Że czasem wyrazem miłości jest właśnie nieposiadanie zwierząt. Że nie powinno się ich wyrywać z naturalnego środowiska. Że Potworki wcale by nie chciały być czyimiś zwierzątkami z dala od mamy i taty. Poruszyliśmy też drażliwą kwestię, czy to prawda, że dzieci to koszmarne zwierzątka domowe. I zgodnie z prawdą usłyszeli, że bywają koszmarnie upierdliwi, koszmarnie brudni, koszmarnie głośni, ale są potwornie kochani i rodzice, chociaż czasem narzekają, nie chcieliby, żeby byli inni. 




Najtrudniej było mi wybrnąć z pytania o zoo, bo choć widok zwierząt w klatkach mnie zasmuca, to do zoo jeździmy, chłopcy uwielbiają. A tu trzeba było tłumaczyć, że choć nie całkiem dobra to instytucja, to wcale i nie taka zła, bo czasem to jedyny sposób, aby przetrwały gatunki zagrożone wyginięciem. Informacja, że to ludzie zagrażają zwierzętom wprawiła ich w osłupienie i musieliśmy szybko odwrócić ich uwagę budyniem waniliowym, bo chyba w tym wieku całej prawdy by nie znieśli. 
Za to do cyrku ze zwierzętami nie chodzimy, od dziecka dostawałam ataku paniki na takich imprezach, strzelanie z bata na lwy i konie doprowadzało mnie do histerii. 




Wracając do samej książki, to oczywiście nazwa wydawcy jest tu od dziesięcioleci gwarancją najwyższej jakości edytorskiej. Twarda okładka, piękne ilustracje, wszystko jak należy. W dodatku zostanie w naszej pamięci już na zawsze, bo to pierwsza książeczka, którą mój najstarszy Potworek, pierwszoklasista, przeczytał swoim młodszym braciom. Nasza Księgarnia często towarzyszyła moim dziecięcym wzruszeniom książkowym, fajnie patrzeć jak robi to samo w przypadku moich dzieci.

Tutaj możecie pobrać PDF z fragmentem książki.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...